Société des Missions Africaines –Province de Hollande

né le 18 juillet 1914 à Kampen dans le diocèse d'Utrecht, Hollande membre de la SMA le 15 juillet 1935 prêtre le 17 décembre 1938 décédé le 19 août 1993

1939-1993 Cadier en Keer 1939-1968 professeur, surtout de hollandais 1963-1966 supérieur de la maison 1979-1988 archiviste de la Province 1968-1977 enseignant à Vaals 1988-1993 retiré décédé à Cadier en Keer, Hollande, le 19 août 1993, à l'âge de 79 ans

Afkomst.

Wilhelm Arnoldus Reckmann, zoon van Johannes Reckmann en Catharina Maria Hollander, werd geboren te IJsselmuiden op 18 juli 1914 en dezelfde dag gedoopt in de parochiekerk van Maria ten Hemelopneming te Kampen. Wim, zoals hij genoemd werd, had twee zusjes. Hij was een neef van broeder Theo Hollander.

Opleiding.

Samen met zijn vier dagen oudere neef, Theo Hollander, heeft Wim de lagere school doorlopen te IJsselmui¬den van 1921 tot 1927. Daarna ging hij naar het seminarie bij de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën en volgde daar de normale opleiding: Nieuw Herlaer te St. Michielsgestel (1927 - 1929), missiehuis te Cadier en Keer (1929 - 1933), philosophie te Bemelen (1933 - 1935), theologie te Hastings in Engeland (1935 - 1939}. Door aflegging van de eed werd hij tijdelijk lid van de S.M.A. in 1935 en eeuwig lid voor de subdiaconaatswijding in 1938. Wim hoorde bij de theologanten van de laatste klas, die op 17 december 1938 te 'Ore Place' in Has¬tings door Mgr. P. Amigo tot priester gewijd zijn. Wim was een goed student en het oordeel van de staf was dan ook positief. Hij was een goede organist en speelde harmonium en piano.
"En charge de la sacristie, il fait preuve de dévouement, homme d'ordre".
Hij had echter nogal last van hoofdpijn gehad en moeite met zijn concentratie.

Missionaris.

Hoewel goedgekeurd voor de missie, werd hij benoemd tot le¬raar nederlands en frans te Cadier en Keer. Leraar nederlands is hij gebleven tot nagenoeg het einde van de gymnasiale oplei¬ding in het missiehuis te Cadier en Keer. Daarnaast was hij, naar gelang de noodzaak, afwisselend leraar frans, natuurlijke histo¬rie, fysica en godsdienst. Als staflid en opvoeder in een internaat kwamen daarbij nog vele andere taken en opdrachten. Zonder in details te treden noem ik de surveillance: studie- , recreatie- , wandel- of slaapzaalsurveillant, organist, to¬neel-regisseur, geestelijk leider, prefect van discipline.
Sinds 1940 was Wim tevens Rector van de Zusters van Barmhar¬tigheid, die toentertijd aan de andere kant van de Rijksweg tegenover wijnhandel Caves een pensionaat voor meisjes, annex ULO-school, hadden. Ook hieraan was Wim verbonden als gods¬dienstleraar van september 1946 tot 1961 en van september 1964 tot 1969. Daarbij studeerde hij nog aan de R.K. Leergangen te Roermond en slaagde in juli 1949 voor de acte M.O.-A onder¬wijsbe-voegd¬heid nederlandse taal en letter¬kunde.

Wim was populair bij collega's en studenten: hij was gevoelig, gelovig, gewoon zonder pretenties, doch buitengewoon attent, ook voor de kleine dingen in het dagelijks leven. Hij had snel in de gaten als er studentjes rondliepen met heimwee of pro¬blemen. Hij sprak aan en men had vertrouwen in hem. Blijkbaar iedereen had vertrouwen in hem, zijn hele leven lang: studen¬ten, stafleden, familieleden van studenten, maar ook, in latere jaren, het huishoudelijk en verzorgend personeel van het bejaardenhuis. Ook het bestuur van de Sociëteit had ver¬trouwen in hem. Toen in 1963 Jan Vaes wegens ziekte als be¬stuurslid van de SMA en over¬ste van het missiehuis te Cadier en Keer bedankte, werd Wim benoemd om in beide functies van hem over te nemen. "Dat hadden ze veel eerder moeten doen", was het commen¬taar van een collega. Maar Wim dacht er anders over. Hij was niet geknipt voor deze functies en kon het ook nauwelijks aan. Al spoedig begon hij er zichtbaar onder te lijden. De blijde en spontane pater Reck¬mann was verdwenen. In 1965 bood hij zijn ontslag aan als overste van het missiehuis.

De brand van het missiehuis in 1954 heeft ook een enorme indruk op hem gemaakt en littekens nagelaten. Sindsdien was hij steeds bevreesd: bang voor brand, maar ook voor het neer¬storten van startende en laag overkomende vliegtuigen van het nabije vliegveld bij Beek. Menige nacht heeft hij wakker voor de ramen van zijn kamer gestaan totdat het toestel op de vastgestelde tijd overgevlogen was.

Sinds maart 1965 werd het seminarie te Cadier en Keer door het ministerie van onderwijs officieel erkend als een R.K. gymna¬sium. Enkele jaren later reeds begon de afbouw van de pries¬teropleiding in het missiehuis. Vanaf augustus 1968 was Wim benoemd in vaste dienst als leraar nederlands aan het R.K. Atheneum-School voor Havo "Sophianum" te Vaals. Ook hier was hij een zeer gewaardeerd leraar en staflid.
Op de duur werd het lesgeven in Vaals voor hem toch een te zware belasting. Hij meende niet voldoende contact meer te hebben met de jeugd en hen niet te kunnen bieden, waar ze, volgens hem, recht op hadden. Niet velen zullen dit met hem eens zijn, maar hijzelf leed er wel onder. Het bestuur heeft daarom in 1977 ingestemd met zijn ontslagaanvrage. Wim schreef hierover:
"Een nieuw leven, waar ik met grote opluchting en bevrij¬ding aan begin. Ik voel me in de wittebroodsweken. Geen zier van spijt over of heimwee naar de school. Het moet toch onbewust de laatste tijd op school wel erg diep gezeten hebben dat ik - eigenlijk erg onzeker bij beslui¬ten - zo maar ineens de knoop heb doorgehakt.
Vroeger had ik een soort krampgevoel: voor niemand tijd, want: de school met zijn huiswerk en het voorbereiden van de lessen. Nu heb ik tijd en belangstelling voor alles en iedereen, omdat er niets dringends op me wacht. Ik voel me als God in zijn eeuwigheid".
Wim volgde aan het VSL (Vereniging van Scheidegger Instituut Leraren) een cursus typen en op 11 april 1978 werd aan W.A. Reckmann het 'Diploma machineschrijven volgens het tienvinger¬systeem blind' uitgereikt (met 146 aanslagen per minuut). In het missiehuis hielp hij eerst mee in het Afrika Centrum, en daarna heeft hij nog 9 jaar lang de zorg voor het archief op zich genomen, tot zijn emeritaat vanaf 1 januari 1988.

Al die jaren was Wim er, zoals hij vanaf 1939 op de mis¬sie¬heuvel te Cadier en Keer aanwezig was geweest, onopvallend, maar voelbaar aanwezig. Steeds weer kwamen er mensen, oud-studenten, aan de deur: "Is pater Reckmann soms aanwezig". En pater Reckmann was er .... en herkende hen.
Pater Reckmann vierde zijn 25-jarig, zijn 40-jarig en zijn 50-jarig priesterfeest en het jubileum van een dito-aantal jaren verblijf in het missiehuis te Cadier en Keer (met een jaartje onderbreking te Lilbosch, vanwege de brand). Ondanks gedurige hoofdpijnen, waarvan hij toch veel last gehad heeft, leek hij blij en gelukkig. Hij kon genieten van het leven, van de mensen, de natuur en ... de kunst. Elke avond, voor het slapen gaan, liet hij een beeltenis uit zijn kunstboeken-collectie op zich inwerken, 'als een meditatie', naar zijn zeggen.

De tijden veranderden, maar pater Reckmann leefde mee, en bleef attent voor iedereen: voor man en vrouw, voor jong en oud, voor oud-student en ex-lid, voor hun vrouwen en kinderen, voor paters, broeders en lekeleden. Het verzorgend en verple¬gend personeel kwam dikwijls even bij hem om een sigaretje te roken, maar ook om even te praten of.... uit te huilen. Een paar maanden voor zijn dood toonde Wim nog zijn betrokkenheid door publieke¬lijk, tijdens een Eucharistievie¬ring, in de voorbeden te bidden voor de juist geboren baby van lekemis¬siona¬ris en thans geasso¬cieerd Sociëteitslid Yvonne Bles.

Gestorven.

Met zijn gezondheid ging het minder goed. Tijdens een verblijf bij zijn familie in oktober 1992 moest hij opgenomen worden in het ziekenhuis te Zwolle. Zijn nieren functio¬neerden niet goed en daardoor kwam hij aan de nierdialyse. Je zag hem achteruit gaan, hoewel hij nog steeds probeerde aan het gemeenschapsle¬ven deel te nemen. Zo is hij ook gestorven, haast ongemerkt, zittend aan de leestafel in de recreatiezaal naast pater Jan Coolen, op 19 augustus 1993. Hij werd 79 jaar oud.

Op dinsdag 24 augustus 1993 vond de plechtige Eucharistievie¬ring plaats in de kapel van het missiehuis te Cadier en Keer. Pater Chris Douma, bestuurslid en jarenlang leraar/col-lega in het missiehuis en in het 'Sophianum' te Vaals, ging voor in een concelebratie met negen priesters. Hierna werd Wim bij zijn collega's begra¬ven, naast broeder Jan Bovenmars. Bij zijn uitvaartdienst, een paar maanden geleden, was Wim zelf nog kunnen voorgaan.

Bronnen:

- Archief nederl. provincie S.M.A., Cadier en Keer.
- J.v.d. Kooij in 'Afrika Ontwaakt, nr. 2 (maart/apr.) 1964
- 'Onze Krant' nr.97, sept. 1993.